Todo son zgrácias

PUB.

Qua, 16/08/2006 - 10:41


Zancostou l pote de las batatas de l strafogueiro i arrimou-lo para trás. Yá cacho que stában a ferber i quando l sou Zé benisse de aquemodar la cria, yera solo botar-le dues arenas de sal als cibos de chicha que quedában ne l puial i poné-los an riba de las greilhas.

Eilha habie-se cuntentado cun dues cachas de batata, un manhucico de berças i dous carolos de pan, anda que apuis, an casa de cumadre Purficaçon, nun deixában de l’ouferecer uns rosquicos i ua pinguica, pul meio de la nuite.
Ya habie ancerrado las pitas i arrecolhido ls uobos, cada beç menos, que bruxa haberie bido las pitas que ls uobos sumien-se cumo auga nun cesto?!
Inda le faltaba botar la bianda als cochinos. Çcolgou la caldeira de las lhares i fui-se a la corteilha. Iba fazendo tiempo, a ber se l sou benie, cumoquiera que se habie anchecortado an la taberna, rasparta l’home, diç que solo iba a aquemodar la cria i nun habie modo de benir, yá eilha habie stado menos tiempo cun un amo i habie-le pagado soldada!
Nun podie sperar más! Calçou ls çapatos i bestiu l xambre de la missa, amanhou l pelo por baixo de l lhenço, dou-le ua acobilhadela al burralho, apagou la candeia i ancostou l belador a la parede, amouchou-se ne l xal i saliu.
Staba a smerujar i scuro cumo l culo de un lhobo!
Fui tanteando pula parede de la cortinha de tiu Calros Beilador, a ber se acertaba ne l carreiron i nun ambarraba ls çapatos. L que le balie ye que tiu Aníbal Çargento habie picado uas xaras i las habie strampalhado an la rue para fazer stierco, i assi passaba-se más bien, nun fura isso i ls çapatos habien de quedar guapos, inda que la casa de cumadre Purficaçon nun fura mi longe.
Balha-mos Dius, cuitadica de cumadre Purficaçon! Inda trasdonte tan contenta ne l poço de lhabar, a cuntar las áfricas que l sou Arnesto fazie alhá por Lisboua, i hoije a belar l’home!
Diç que se tenie ficado cumo un paixarico, apuis de l jantar, ancostado ne l scanho, quando ancordórun, cun la nobidade, fui cumo un barreno que atrelundou l pobo anteiro.
I inda tan nuobo! Quien bisse tiu Artúrio tan dalgeiro trás de l macho ou zampado nua torada de freixo a fazer rachos, nun feturaba que tan debrebe iba a fazer tejolo, Nuossa Senhora mos balha.
I agora cumadre Purficaçon? Cun l filho an Lisboua i la filha an la Fráncia, que iba a ser daqueilha almica, eilha sola, cumo iba a dar cunta de la fazienda toda?
A la puorta de l muorto, sperou que acabássen de dezir l rosairo an baixo de l barandin, i solo apuis ye que antrou.
L cheiro de las belas ampestaba la preça de casa, misturado cun l fedor de l sudor i l zun-zun de todos ls que se abuntonában eilhi.
Beneziu l muorto cun l’auga benta, çfilou dous Padre Nuossos i ancarou cun tie Purficaçon, zbiada par’ua squina, ambiocada ne l xal, nun donairo que parecie çfigurada.
- Ah Outília, Outília! Ai Jasus Senhora!
- Bah, mulhier, nun adelantra chorar! Fui la buntade de Dius!
- Pus si! Mas l miu Artúrio, tan noubo i tan baliente! Habie sido melhor que fura you, que nun sirbo pra nada, que quedei you acá a fazer!?
- Nun séiades tonta, que inda Dius bos castiga!
- Ai, que zgrácia tan fuorte, que zgrácia tan fuorte!
A tie Outília figurou-se-le que nun serie cun l stribar-se an Dius que iba a animar la sue cumadre, i fui anton que se le rebelou ua santença que, de tan tremenda, inda hoije muitos la repetimos an San Pedro, siempre que las cousas mos ándan al para trás i nun mos sálen bien citres:
- Bah, cumadre, coraije! Teneis que bos animar! Bós nun bedes? Isto todo son zgrácias: a bós, morriu-se-bos l’home, i a mi, anda-me ua pitica a poner fuora de casa!
Alfredo Cameirão