Casmiro i l sou pion

PUB.

Ter, 22/11/2005 - 17:06


«Á Casmiro! Á Casmiro! Se nun t'alhebantas bou-me a ti cua bardasca que lhiebas ua tareia que nunca mais te squeces.» Era assi que la mai de Casmiro boziaba naqueilha manhana bien cedico. Puls modos cumo boziaba yá se le aparecie que nun era para el s'ir a la scuola. Casmiro sfregou ls uolhos i, inda meio andrumenhado, botou-se fuora de las mantas, nun fusse la mai cumprir l'amanaça. A la priessa, sin perder tiempo, bestiu las calças, atou-las c’un baraço, agarrou la jiquetica de çurrubeco yá mi çafada que tenie anriba l catre, percurou las cholas ambaixo la cama, i fugiu las scaleiras abaixo anté la cozina. Agarrou un caruolo de pan de centeno que staba anriba la mesa para rober pul camino, i assi anganharie la tripa anté la nuite quando fusse a quemer l caldo. La mai yá habie botado para fuora de las loijas las baquitas culas bezerras, las mulas i ls machos. Para Casmiro serie mais un die cumo muitos, an que nun quedarie a saber qual era la licion nin serie passado culs cadernicos. Iba a ser buieiro, a tomar cunta de la cria i alhá bien loinge de ls sous amigos i cumpanheiros.
Filho de pais probes, apartados de l mundo que los arrodiaba. Sin cumbibir cun parientes, amigos i bezinos, scundien-se de todos, eignorando l andamiento de l tiempo. Achában que ls filhos ir a la scuola era pierda de tiempo, que saber ler i screbir, brincar i jogar nun le fazie falta a naide. Probes porque tenien pouco que quemer i bestir, porque l amanho de sues tierras i huortas nun daba nada i de las baquitas pouco tirában. Tenien un artesanato de ruocas i fusos que tamien pouco rendien. Bibien ua bida sin arrimo, zbiando ls filhos de ls outros garotos. Mas l que daba mais pena era eilhes nun deixáren ir Casmiro i l'armana a daprender a ler. S'inda l fazien alguas bezes era porque tenien miedo de las amenaças de la porsora que mandaba recado.
Casmiro nesse manhana agarrou nun palo, tocou las bezerras i fui-se pa las lhameiras que la mai le habie recomendado. Pul camino, cumo para tener la certeza, metiu las manos ne l bolso de la jiquetica i acarinou l pion. Si, tenie-lo eili, nun lo habie perdido nin squecido. Era l sou antreten, cumo un cumpanheiro de quien nun s'apartaba. Era cun el que passaba l mais de l tiempo, quando pul termo quedaba. Cumo gustaba de l sou pion! Botaba-lo bien, tenie mano pa l lhance, quando ancuntraba un terreiro, pequeinho que fusse, agarraba na baraça, anrolhaba l pion, fazendo l lhançamiento. Çpuis metie ls dedos por ambaixo pa lo poner a beilar na palma de la mano. Quedaba-se a mirá-lo a dar buoltas i buoltas, ancuntraba na dança de l sou pion l ancantamiento de la sue einocéncia, i quien sabe se la spráncia de que l mundo un die benisse tamien a dar la buolta. L mundo assi sataba mal, talbeç ls diuses sában porquei. Aquel pion habie-lo feito el sin que naide lo houbíra ansinado, era antrejeitado para fazer ls jogos. Era cun el que quaije siempre spurmentaba ls outros, zafiando-los a jogar l pion cun el.
Cul miesmo carino que fazie ls sous jogos fazie ls amigos, sin manha, sin maldade, sin proua de nada, simples i buono. Amigo de todos, cumpanheiro de muita tarde de jolda, falador culs de l sou tamanho. Deixou-mos mui nuobo i quedou-me na lhembráncia este garoto para siempre, miu bezino i de l miu tiempo. Squecé-lo ye ampossible, siempre que por alhá ando lhembro-me del. Las poucas bezes que iba a la scuola, corrie pula rue de Belharino, ajuntando-se a todos ls que pa la scuola íbamos. De fardela a las cuostas, c’un cadernico ó dous, rindo i cantando, cumo a dezir a todos que estes éran ls dies mais felizes de sue bida.
Sin queixas para naide, ancuntraba an nós, bezinos, alegrie i porteçon. Todos queriemos a Casmiro cun nós, feliç i antegrado. Era de la nuossa cumpanhie que el percisaba. Casmiro merecie todo i, cumo garoto, a las bezes tenie tan pouco.
Faustino Antão