class="html not-front not-logged-in one-sidebar sidebar-second page-node page-node- page-node-162442 node-type-noticia">

            

L batizado de l raposico

Ter, 18/10/2005 - 15:31


Nua lhadeira birada pa l çponer de l sol, nua madrigueira dun barranco ambaixo duas peinhas, nua nuite d'Embierno naciu un raposico.

Ampeçaba a dar ls purmeiros passicos, inda nun habie muitos dies que habie abierto ls uolhos, esse sou sfuorço quaije siempre acababa an chimpas, mas era buona seinha de que iba a ser zanquieto. Yá tenie la perjunçon de l pai, que bárias bezes habie dezido, a modo de cunsolar la mai:
- L pequerruco si ye bien spierto, fai cousas que nin parécen de l’eidade del.
Mas la mai yá coincie esta lhengalhenga, pus inda nun se habie recumpuosto de la treijédia que fui perder l’armana na nuite an que ls pariu. Tamien nun se habie squecido daquel ancuontro que fizo cun que eilha se tornasse mai.
Habie sido nua nuite de lhuna chena, dun sléncio ancantador que solo alguns grilhos s'astrebien a antrubiá-lo, quando l sou bezino l’apareciu datrás duas silbeiras que habie ende. Era un raposo bien feitico, de çofino guapo, oureilhas listas i bien pimpon, que inda l ye. Ampeçou a fazer-le uas festicas, houbo un piçcar d’uolhos i nessa nuite quedou a ser l sou cumpanheiro, l pai de l sous raposicos. Era l ampeço duns dies felizes. Lhembráncias…Lhembráncias…Estas cousas d’amor i quedar sin ls filhos las mais lhieban tiempo a squéce-las.
La prenheç nun habie corrido mal. Matreiro, assi le chamában al pai, siempre fui mui carinoso cun eilha i fazie siempre muitos abisos quando s'apartában. Nun se cansaba de le dezir:
- Ten cuidado, que agora nun sós tan delgeira a fintar, stás mais gorda i yá nun cabes an to ls buracos. Pon-te lista. Cumo ye la tue purmeira niada, redroba ls cuidados nun haba por ende algun perro que te déia algua trepa. Ye melhor ser solo you a ir por alhá, a fazer pula bida!
Nun fui por falta de sermones que acunteciu l que acunteciu. Tenie que se cunformar an haber quedado solo cun filho. Na nuite an que ls tubo, acocada nua cama calentica de prumas de galhina, que eilha habie porparado, algo le dezie que serie la nuite mais feliç, mas quijo la pouca suorte que la pequeinha yá nin fuorças tubísse para fazer la purmeira mamada. Recebiu felcitaçones de to l mundo i géstios de cunsolaçon, mas solo eilha sabie l delor que tenie andrento de nun puoder quedar culs dous.
Quando falaba cun Matreiro subre l feturo, falaba ne ls filhos. Habie sido assi cun eilha, culs primos, cun quaije to l mundo. Pacéncia, que s'iba a fazer? Agora tenie solo este filho, que era sano, scorreito i mui lhanudo. Eilha nun le faltarie cun lhambidelas i muito mimo. La bida de mai ten destas cousas. Mas habie que tocar la bida palantre.
L tiempo passou-se depriessa, yá habie quatro lhunas que el habie nacido i, cumo era questume por estes sítios, habie que poner l nome al filho, pus ls parientes i bezinos ampeçában a percurar para quando la fiesta de l batizo. Romeira, assi se chamaba la mai, nua tardica quando l sol yá se scundie atrás de la sierra i cul fusco fusco a assomar-se, chamou l cumpanheiro yá el se porparaba para ir por alhá a ber se caçaba algua cousa.
- Olha Matreiro, bamos a fazer l batizado de l pequeinho na lhuna chena que ben. Nun quiero que falte chicha an casa. Inda fáltan uas nuites, tenes que te spabilar i fazer l que fur perciso. You bou-me a saber de ls parientes que biben mais loinge. De camino tamien digo als bezinos i a ber se arrecuolho alguns grilhos i sartigalhos, que seran goluseimas pa ls primos yá mais crecidos.
- Anton siempre l quieres poner l nome de tou pai?
- Si, bai a quedar Fofico.
Romeira, cun esta fiesta queria apagar l fuogo q’ardie ne l sou coraçon zde que perdiu l'armana de Fofico. Un die, quando salírun pula purmeira beç i anquanto Fofico zgarabataba, Romeira dixo-le a Matreiro, mirando pa l filho als brincos:
- Tenemos que le arranjar ua armana.
Faustino Antão