L suonho de ir a la Barraige

PUB.

Ter, 27/09/2005 - 16:57


- Desta beç lhiebo l garoto cumigo. Nun ye pula falta que me fai, puis hai siempre alhá ua oulmeira para atar la burra. Nun se calha, ye só ber ls porparos, agarra-se-me a la saia que nin silba an lhana de canhona.

Que quier ir, que quier ir. L que lhieba estes pequeinhos a tenéren estas teimas? Inda solo benírun onte al mundo i yá quieren ber la Barraige! A las feiras, baia que nun baia, ye l’antolhiçe de ls caramelos, mas a la Barraige! Santo Dius! Cumo se la Barraige yá tubísse algua cousa que ber. Inda las gientes que ténen ua fala agrabiada, nun s’amóuchan culs lhenços cumo nós, ándan cul pelo alhinado cun ganchos i bótan oulores fidalgos mercados an Alcanhiças! Nun fura l denheirico que a mi tanta falta me fai, i nas algibeiras deilhes sobra, acá mie Sabel nin las querie ber. Diga-se l que se diga, you nun fui talhada para aturar prouistas, arrebítan l nariç que nin alicran al rabo. Míran-mos a modo de caçuada, cumo se nun fúramos giente, cumo se l que bendemos nun fusse nuosso. Miu rico die passado na huorta, amanhando la lheira para sumbrar.
Mie mai fazie todo este rosairo de lhamentaçones. Mas esse nun ye l mundo dun garroto que querie ir a ber la Barraige. You só atinei culas purmeiras palabricas, "Desta beç lhiebo l garoto". Al oubi-las quedei tan cuntentico, que nun cabie an mi. You iba a tener l miu deseio sastisfeito, de ber la Barraige. Era cumo cunquistar l mundo. Inda solo habie ido as las feiras mais acerca de Zenízio. Nessa direçon só anté Malhadas, habie ido a la matáncia de ls cochinos a casa de mies ties, mas dende palantre nunca. Simpre me gustou coincer outros lhugares i pessonas de fuora. L que fusse nobidade, regalaba-me. L que me fazie sonhar cula Barraige era porque se falaba amenudadas bezes an nuossa casa. L que serie la Barraige para que eilha fusse tan amportante par'estas tierras, you nun tenie ua eideia de l que podie ser. Serie ua cousa guapa, talhuda? Fusse l que fusse, nesse tiempo quando l’ampeçórun a custruir, la Barraige de Miranda mexie cula bida d'acá.
Assi fui. A la nuite mie mai dixo-le a miu pai:
- Nun te squeças de dar la raçon a la burra, que you de madrugada boto-me a camino.
- Nun me squeço, respundiu-le miu pai. You bou a aquemodar la burra, mas fago-lo de mala-gana, que nun me gusta muito que te baias amenudadas bezes a Miranda. Siempre bibimos sin ls barreigistas. Caramba, çque ampeçeste a bender ls uobos nunca mais se bírun tortilhas. Anté nisso eilhes son fidalgos! Para mi quédan ls caldos de berças.
- Haba salude home, l que queda an casa inda ye muito. Tengo que star alhá a nacer l sol, a ber se me çpacho temprano. Las ties de ls barreigistas son mui scolhideiras, mas págan cun denheiro nuobo. Tengo que fazer cuontas cula questureira, duas jiquetas que l'anquemendei pa ls garotos strenáren ne l Demingo de Ramos, i l dinheiro que ende habie yá se sfumou. Yá tengo uas quatro dúzias d'uobos i se nun lhiebo mais ye porque las pitas stan mui mandrionas, dues arrobas de patatas, ua meia dúzia de berças cun tronchos, ua riestra de cebolhas i ua manada de frajones. Apuis birou-se para mi:
- Tu bai-te a drumir, que manhana fago-te la buntade. Inda stou para ber cumo bás a bencir l camino, mas bás a quedar siempre a sigurar na arreata de la burra. Al que you arrespundi:
- Mai, you anté bou a drumir bestido i todo, solo para m'ir cun bós a la Barraige!
Soutrodie, al nacer l sol, alhá staba you todo cuntentico, a mirar pa l rebulhiço de giente que chubie i abeixaba pulas arribas abaixo a caras al riu. Sentie un oulor a puolo que chubie pa las nubres, ambuolto nun bruído de muorte parido puls picadores, apostados na çtruiçon daqueilhas peinhas. Para mi éran oulores i bruídos nuobos. Oulores defrentes de ls nuossos currales, de l sterqueiro, bruídos defrentes de l bramar de las nuossas bacas, de l lhadrar de ls perros, que you coincie tan bien. Aqueilhes homes nun ousában biendos nin calagouças, nun carregában carros de stierco, nin lheinha, nin feno, nin manolhos.
Barraige you nun bi, quedei cumo se tubisse spertado naquel anstantico. Tenie que cuntinar a manginar cumo l habie feito anté eiqui, l miu suonho tenie que cuntinar. Cuido que todo aquel rebulhiço nun serie por acauso, sataba a nacer ende algo de mui amportante. Mas se fui a la Barraige quando era garotico fui porque siempre ateimei cun mie mai. Ls suonhos assi cumo ls gustos son cousa séria, nun ye para zistir.
Faustino Antão