La cuonta de l Pescador

PUB.

Ter, 30/08/2005 - 15:38


Carlos tenie muita pena, i agora inda mais, de se haber anraibado cul armano iba yá para alguns meses.

Agora aquel afundamiento de l barco tiraba-le para siempre la possiblidade de fazer las pazes cul armano i dezir-le cumo gustaba del. Si, porque el nun se podie squecer de l muito que le debie al armano. Naqueilhes tiempos an que stában solos, anquanto l pai iba pal mar i la mai ficaba a l bender l peixe, l armano mais bielho agarraba l lhugar de l pai. Eilhes éran ls mais bielhos de cinco: Alfredo, Carlos, Joana, Amélia i Josefina, la mais nuoba. Alfredo era todo pa ls armanos. Andában çcalços, que l denheiro nun chegaba para todo, i solo le tocaba un quemido probe de peixe.
Lhembraba-se bien, quando ne ls jogos de la rue algun crabo se le spetaba ne ls pies, alhá benie Alfredo, cumo se fura anfermeiro de ls purmeiros secuorros, a tratar-le de la brecha. I quando stubira malo, cun febres bien altas, an que solo Alfredo acraditaba que se salbaba i, cun la sue dedicaçon, biu siempre l mal de l armano cumo cousa passageira. Noutras alturas lhibrou-lo de se morrer afogado nua naqueilhas apostas de garotos. I ls purmeiros zgustos d’amor, q’el antendie sin le preguntar nada?
Nun tubira culpa que Marie s’anclinasse para Alfredo. Custou-le muito que la rapaza que le gustaba, l armano se la tubisse roubado. Marie nun se portou alhá mui bien i, dous anhos apuis, deixou l armano i fui-se, sabe-se alhá para donde, a saber de bida farta, deixando para trás l pequeinho Josefino antregue al pai.
Carlos anque gustasse de l mar, tentou outras salidas, spurmentou serbir an restourantes i trabalhar an fábricas, para ber se se lhibraba de las lhidas de l mar. Depuis de bolber de la tropa, nun ancontrou cousa melhor que nun fura ajuntar-se al armano na pesca. Assi fui, i yá iban uito anhos de campanha juntos quando l pai, bielho i acabado, se morriu.
Alfredo querie cuntinar cumo siempre a ousar l barquico que l pai le deixara, la solo bien de la família. Carlos quijo outro çtino, bender l barco i cada un fusse para sou lhado. Alfredo stá an zacordo, yá que la mai i las armanas ainda son bibas, anque tengan dezido que l que eilhes resolbíssen staba bien para eilhas. Nun se antendíran, i de pouco baliu la fraca salude de la mai, que se morriu lhougo apuis cun l zgusto de ber ls filhos anraibados. Deixórun de se falar i zbiában-se un de l outro. Carlos fui-se a trabalhar cun outro grupo de pescadores.
Agora l afundamiento de l barco bieno a arrincá-lo daqueilha maluquice de nun querer falar cun l armano, atirando-lo para un barranco de culpabilizaçon.
I Josefino, que quando nun tenie scuola yá ajudaba l pai? Ls pensamientos ourdenórun-se-le outra beç i fugiu a cumbinar cun Joselino la sociedade que nun quejira cul pai. Quando l mar staba brabo i ls dous zirrában naqueilha lhuita dura de pescador, l pensamiento chubie-le als cielos, donde le benie aqueilha calma que adoçaba l’alma i le crecie la suidade, lhebantando l béu que aparta las bidas.
Válter Deusdado