class="html not-front not-logged-in one-sidebar sidebar-second page-node page-node- page-node-161826 node-type-noticia">

            

LS LUSÍADAS

Ter, 28/06/2005 - 18:45


CANTO III

118
«Apuis passada tan grande bitória,
Buolto Fonso a la Lusitana tierra,
Para gozar la paç cun tanta glória
Cumo soubo alcançar na dura guerra,
L causo triste, i dino de mimória
Que de la foia até ls muortos zanterra,
A ua triste i zgraciada pula puorta
Tocou-le de ser Reina apuis de muorta.
119
«Tu solo, puro Amor, pus sós tan fuorte
Que l coraçon houmano tanto oubriga,
Fuste l culpado de tan cruda muorte,
Cumo se fura mala i einemiga.
Amor algoç que, cúntan, nin cun suorte
Tue sede afógan lhágrimas q’un siga,
Ye porque quieres, ásparo i tirano,
Tous altares anchir de sangre houmano.
120
Stabas, ah guapa Einés, an tou sossego,
Na frol d’la mocidade, i mantenies
L’alma naquel anganho, cierto i ciego,
Que la Fertuna acaba an poucos dies,
Ne ls suidadosos campos de l Mundego,
Que d’auga cun tous uolhos tanto anchies,
Als montes ansinando i a las yerbas
L nome q’an tou peito scrito lhiebas.
121
De l tou Príncepe eilhi te respundien
Las lhembráncias que n’alma le morában,
Que siempre alantre ls uolhos te traien,
Quando de ls tous fermosos s’apartában;
De nuite, an doces suonhos que mintien,
De die, an pensamientos que bolában.
I todo l que pensaba i quanto bie
Éran siempre lhembráncias d’alegrie.
122
«Cun mui fermosas ties i cun Princesas
Prender-se an casamento nun aceita,
Pus todo, ah puro amor, deixas i çprézias
Quando un rostro suable t’assujeita.
Al ber de ls namorados las stranhezas,
L bielho pai cenhudo, que respeita
L marmurar de l pobo i fantesie
De l filho, que casar-se nun querie,
Traduçon de Fracisco Niebro