Tiu Zé Mielgo. Ls oulhicos tristes

PUB.

Ter, 06/02/2007 - 11:52


Mal manginaba la mai de tiu Zé Mielgo, quando l zmamou cun ua calabacica chena de bino, que aqueilhes haberien de ser ls purmeiros çerruchicos de ls muitos almudes que se le íban a seguir.

Que eilha nun fui por mal, yera solo pa que l garoto nun se le lhembrasse tanto la teta i quedasse más assossegado, bah, i tamien pa l ir temprando, que isto, yá se sabe, home que nun le beba ua pinga, al menos al quemer, adonde bai a saber de la fuorça pa puxar? – sbarrai-me cun el adonde dezie Granjo bielho.
Que tiu Zé Mielgo siempre fui l garoto más spabilado de la scuola, i daprendie el más solo ne ls dies an que iba que ls outros que la lhebában d’afeito.
Apuis de moço ye que fui la perdiçon. Diç que fui por bias de ua çarigaita de un pobo de fuora cun quien andou cunbersado, que, nun die an que caçou a tiu Zé an casa, anquanto el le daba uns belhiçcos i le fazie uas cuçquinhas, le dou a buer ua mexórdia de bino misturado cun sangre de la pingadeira. L home quedou acimprado i siempre meio antortaxado, mas, tamien, eilha apuis casou-se cun un cabo de la Guarda Fiscal i diç que fúran túndias de meia-nuite anté la fin de la bida, solo se le perdírun las que se le caírun ne l chano.
Tiu Zé Mielgo rapou-las buonas, mas nun fúran oureilhas de cochino! Bida de probe, so anda palantre quando un antropeça!
Houbo un anho, pul fin de berano, cun las jeiricas de la cortiça que le habien sobrado a calcéren-le ls bolsos, arresolbiu-se a ir a la feira de Palaçuolo, a mercar uas cholas, que l filho de sou pai tamien habie de ser home de strenar uas cholas, pa andar çcalço bien chegában ls anhos malos!
Ah rapazes! Mirai an la feira i cun dues crouas ne l bolso! Metiu posta an la tie de Malhadas i todo, quartilho cun este, quartilho cun aquel, pul zmontar de la feira tiu Zé Mielgo tenie ua peleira dous palmos más grande do que el.
Mas yá tenie mercado las sues cholicas nuobas i inda meio quarteiron de sardinas, que tiu Zé Mielgo, podendo, nun le perdonaba a ua sardina bien assadica.
Cholicas nuobas al ombro, las sardinas, a la falta de melhor, ne bolso de las calças, zbirou pa casa de cumpanha cun tiu Bergílio Xordo, bezino, i que le habie ajudado a la missa an las dues ou trés derradeiras capielhas.
Campantes, tiu Zé a cantar l fado, Bergílio quaije sin poder arrastrar la carroça que tenie, bai quando nó, tiu Zé antropeça e speta cun un pie ancontra un rebolo que se habie sbarrulhado de ua daqueilhas paredes. Mirou pa la unha de l dedo grande a sangrar i confessou-le al outro:
Carai, ah Bergílio, buona jeira se tengo calçado las mies cholicas nuobas! Habie de tener quedado guapa!!
You nun bos dezie que yera bida de probe!
Más alantre, dou-le la buntade de demudar l’auga a las azeitunas. Zbiórun-se de l camino, tiu Zé zaperta la carcielha, caça la cabeça dua sardina pul forro roto de l bolso i abre la torneira, acumpanhado cun dous “ahs” de sastifaçon.
Quando sentiu las piernas anchoquecidas, mirou para baixo i quedou arrelampado:
Hóstia Bandita! Yá quaije cinquenta anhos que te conheço, i nunca habie arreparado que tamien tenies uolhos! I assi tan tristes!!
Mirai que milagre que stubíssen tristes, yá pori quinze dies als bolcos de l Porto anté Palaçuolo!
Alfredo Cameiron