Brebiário de ls malos oufícios(2)

PUB.

Ter, 05/12/2006 - 15:39


La paisage yera agora un monte de touças, scobas i xaras, por algua cousa haberien batizado aquel cacho de l termo cumo Xara.

L camino nun passaba dun carreiron, muitas de las bezes a çarandar po riba de las fragas. Al loinge, la Senábria zenhaba-se a azul acontra l azul clarico de l cielo.
Anté agonia manginar la canseira que serie tener que chegar alhá a cabalho cun la calma que fai. I anton d’apie! Mirai se fusse perciso ir alhá a salbar ua almica de l purgatoiro! Buona jeira!...
Furmoso ampeçaba a dar seinhas de cansado. L sudor relhuzie-le ne l lhombo i la cabeçada fazie-le zeinhos de scuma ne l cachaço. Yá cachico que nun scatrapulhaba i solo iba a passo.
Reconcho, tanta touça! I inda Antonho Rolo ten la coraije de me pedir las touças de l cerrado de l Cascalho. Deixa que torne, que queda bien repunsado. Que diabo nun ben eiqui? Nun ten bun bagar?!
La prática yera siempre ua de las de l lhibro que habie mercado an Bergáncia, ne l seminairo, a un padre sou porsor, muito an segredo i por fabor, nun manginaba adonde l tenerie zancantado: “A Voz do Pastor – discursos de hum parocho aos seus fregueses”. Habie-le custado 5 mil reis mas habie sido denheiro bien ambriado. Tenie sermones pa to ls demingos de l’anho. Quando yera die de fiesta, scolhie-se un i apuis bundaba ajuntar-le dues lhérias al cunsante.
Podie-la tener anjorcado onte a la nuite, mas l’arrozada de lhiebre que Maridília me puso tenie un seinete!... quedei mi ampanzinado... dou-me ua molheza... yá nun fui capaç de me aponer... anda que algua cousa se haberie de anjorcar... anton nun yera el l pregador mais buono daqueilhes trés cunceilhos... anté fazie chorar las ties... inda staba pa nacer outro...
Daquel altico yá se bie l campanairo de Caçareilhos. Yá nun yera sin tiempo, que Furmoso iba peç que meio squadrilado i el nun gustaba de sforçar ls animales. Yera l cabalho más buono de l pobo! Mirai se lo tubissa amprestado a la boubica de la Sabastiana quando lo pediu pa ir a Miranda a pagar ua coima! Inda peç que la staba a ber: uolhos ne l chano - cumo se la bergonha se le tubissa perdido i andasse a saber d’eilha - la cara meio amouchada cul lhenço, la boç mi amerosica i las manos a anrodilhar l mandil, bien lo retrocie i nun botaba auga:
Á senhor abade... çculpai... bengo a ber... bós çculpai... you nun sei cun quien mais me poderei acupar... botórun-me ua coima por deixar scapar uas canhonicas pa ua tierra chinada... nun dórun perjuizo niun... la giente ye tan mala... bós çculpai... mas manhana tengo que la ir a pagar a Miranda...
Bós nun me poderiedes amprestar l buosso cabalho?
Fui cumo quien le spetou ua lhostra stralhada an la cara! Anton l xodairo de la Sabastiana querie poner l culo an riba de Furmoso! Aspera-te que bás a lhebar que cuntar.
Sabes, ah Sabastiana, nun te l bou a amprestar. I sabes por quei? You yá sei que tu chubies-te eiqui ne l cabalho i passado un cachico yá te abaixabas un cachico i ibas d’apie, i apuis bolbies-te a chubir mais un cachico, i assi anté Miranda, pensando que le dabas çcanso al cabalho i agrado a mi. Maçabas-me l cabalhico todo de tanto chubir i abaixar.
Nun senhor, ah senhor abade! You chubo-me eiqui a la buossa porta i solo me abaixo a la puorta de la guarda an Miranda!
Ah xodairo de l diabo! Inda bien que l cunfessas. Anton nin un cachico de çcanso le dabas a Furmoso. Zorta-me alhá delhantre, sue simprica, cumo quiera que an beç de l tou culo le spurmentar l lhombo a Furmoso, spurmenta mas ye l bezerro de las mies botas.
Anton que se le perdie se fusse d’apie! Nun tenie bun bagar! Ls garotos criában-se-le an la rue, to ls cinco ou seis que tenie, l home, se borracho staba na taberna, borracho an la taberna quedaba, i l ganado que l ancerrasse an la corte, nun yéran eilhas tantas cabeças, meia dúzia de canhonicas, fracas cumo perros, anté parecie que drumien an cestos, que se le coincien ls brimes an l lhombo.
Iba chegando a Caçareilhos. Bolbiu a lhembrar-se de Çáncia. Staba in albis zde l zinjun, stá bien que tenie comido ua malga de sopas de lheite i inda uns cibos de chicha assada cun pan, mas un home percisa de mantenéncia, cumo poderá salbar ls outros se se deixa perder a el.
Haberie de falar de ls pecados mortales an la prática: Gula, ambeija, abareza, sobérbia, luxúria, ira, preguícia! Tenie muito por donde se stender!
Alhebantou la cabeça, tirou l chapéu i lhimpou l sudor que l’ancharcaba cun l lhenço. Apestaba a rapé.
Yera remédio santo, nunca falhaba: arrependimiento ou penas de l anfierno, castigo, miedo, cuntriçon, penitença...
Tubo que cerrar ls uolhos por bias de l sol que le daba de chapa sin l resguardo de l chapéu. Por bias de l sol i dua lhembráncia que le bieno de andrento. Dou-le ua arreganhadela a la boca pa componer la risica que yá habie arremedado cun ls uolhos, fungou i rezungou pa Furmoso, anquando le passaba la mano pul cachaço:
Naide poderá dezir que nun sou bien antendido an l assunto!
Alfredo Cameiron