Cinco malreis de balones

PUB.

Ter, 26/09/2006 - 16:01


Teneis que me dar cinco scudos por eilhes. I ye se l quejirdes botar ls gazenhapos! – dezie Mário Pumiento cul saquito de ls balones bien apertado nua mano, anquanto passaba las cuostas de l’outra pulas narizes pa lhimpar las muormas que le scorríen. Berdes.

Balones! Yá se sabe que l mundo cabe todo andrento dun balon pa ls garoticos. Tener peito pa l’anchir quando un quejir, podé-lo meter ne l bolso ou atá-le un baracico i sbolaciar cun el por ende ou çpindurá-lo i oulhar solo par’el... á mai!
Mário Pumiento tenie l pai pa l’Almanha, i habie sido dalhá que le habie benido l saquito de ls balones. Garunho cunsante yera, nien ls daba, nin ls amprestaba i nisquera ls anchie. Diç que ls bendie por cinco scudos.
Cinco patadas bien assentes naquel culo ye que l mormoso de l Pumentico amperronhado merecie, mas l Pumiento bielho yera grande cumo un carro i de malas felpas, iba a ser melhor amanhar la cousa por bien.
I adonde se haberien de ir a zancantar ls cinco malreis!?
Mie mai a mi nun me ls dá.
You tamien nun ls tengo.
Solo se you ls pedir a miu armano. Se l’ancuntrar cun la lhuna trás de l forno!
Yá tou armano te dá ls cinco malreis! Pori ua lhostra bien çpegada!
You si tengo dues crouas, mas staba-las a guardar pa la fiesta, pa la doceira. Astanho querie spurmentar l licor, si le tengo uas sapas!
L Pumiento nun s’apiadaba. Lhimpaba las muormas cada cachico, quando nun las sorbie, i apertaba l saquito an la mano.
Se al menos hoije fusse Demingo. L padre dá-le siempre ua croua a quien le bai a ajudar. Se fússemos dous de nós, siempre yéran dues crouas!
Bá, tu nun sabes bien que isso solo le toca als aguiluchos más bielhos? Anté ban de biespora a scunder las opas.
Caranho!! Aspera que se calha yá sei adonde bamos a zanterrar ls cinco malreis! Á Mário, al toque de las Trindades, bai a tener al tanque de l Bal. I lhieba ls balones, tu nun oubes?!
Bós, beni cumigo!
I scapórun a fugir, çcalços, po riba de l puolo i de las chinas, cumo uns pulborinos, l más pequeinho, inda cun las calças rachadas ne l culo, tamien yá se spabilaba trás de ls outros. Parórun an la caleija de tiu Bechin, i Júlio splicou la matrángola que íban a armar para ber de arranjar las crouas.
Ye hoije l’antierro de tie Marie Cuca, que se anforcou onte. Mal será que nun déian al menos ua croua de caridade!
Pus ye capaç, ye! Miu pai diç que tiu Cuco puode fazer buona fiesta... morrer-se-le la tie... diç que yá nun daba cunta deilha... alhebantada de la cabeça cunsante andaba...
Todos se lhembrában bien de tie Cuca! Tenien ido a bé-la, colgada cun ua angrideira dun caibro de l palheiro, mi séria, ls uolhos inda abiertos i las piernas çpinduradas, a balanciar, anté Júlio habie splicado: nun ten la lhéngua de fuora por bias de la cuorda star mi antrasgada ne ls queixales, se stubisse más abaixo an las guolas...
Scuita, á Júlio, nós somos seis, a croua a cadun, fai solo trés malreis!
I anton las dues crouas de Pedro?! Yá fai quatro. I apuis you i Chico salimos de l semitério, arrecebimos la croua, i tornamos a antrar po riba de la parede, ne l campo de ls anjicos la parede ye baixica, angarra-se bien...
Arr’amolar! I anton you tengo que poner la caridade i inda las dues crouas que tenie guardadas?
Ah miu home, solo perde quien ten!
Inda nun fui naquel berano que Pedro se lhambiu cun l licor de la doceira de Caçareilhos, mas nós cebemos l’antolho de ls balones.
A mi tocou-me l burmeilho, inda peç que l stou a ber, tan burmelhico, inda más burmeilho que la crista de l galho de tie Purdença, trazie-lo ne l bolso i anchie-lo siempre que me daba la gana, quaije le gastei la borraixa, anté que un die me lhabou la cara an lhágrimas, quando se me bolou po riba de l lhume i dou un barreno, inda miu pai dixo: -carai!, aposque fúrun ls castelhanos, quieres ber cumo ls fago salir?, chuçou un rachon i alhebantou cientos de castelhanos, almas de l diabo, stubo bien tiempo sin oulhar a dreito pa ls castelhanos, tamien la porsora an la scuola dezie que ls castelhanos nun yéran buonos trastes, Aljebarrota i nun sei que más, agora yá me afiç a eilhes, inda trasdonte fui a mercar ua bota a Mobeiros, l que you nun puodo ye ber un balon burmeilho que nun se me lhembre de l mormoso de l Pumentico, i de tie Cuca cun ls uolhos abiertos, i de Júlio, que se fui pa Lisboua, i que diç que agora ye l chefe de la fábrica adonde fui a serbir, nin que andubíssen cun ua candeia ancuntrában outro cumo el!
Alfredo Cameirão