Las zaldés

PUB.

Ter, 29/11/2005 - 15:35


L Senhor Persidente de la República acabou de besitar algues de las nuossas tierras, yá quaijeque solo cun bielhos. Zgraciadamente pouca amportança le dórun i, mais zgraciadamente inda, las gientes dacá calhórun las rezones de l porquei se chegou a este punto.

Hai mais ou menos cinquenta anhos, quando ls bielhos d’agora tenerien al redror de binte ou trinta anhos, las pessonas de Bila Chana de Barceosa gritórun «nun queremos acá la barraige». L tiempo dou-le rezon: la barraige cuntina a alhumbrar por muito lhado, mas a eilhes nun le trouxo feturo nanhun. Cumo la lhembráncia ye mui cúrtia, inda hoije hai quien pense que ua barraige le bai a resolber ls sous porblemas.
Hai mais ou menos quarenta anhos las pessonas scapórun-se por esse mundo afuora, a saber de pan, que hai que lo buscar adonde lo haba. Fartórun-se de mandar denheiro para anquelibrar las cuontas de l paíç, mas nin esso le trouxo feturo nanhun. Zdende, las aldés deixórun de formigar cun giente i las pessonas solo tenien un cunseilho pa ls sous filhos: «filho mira a ber se sales desta bida, que eiqui nun hai feturo». Tamien ende nun s’anganhórun, que naide querie saber deilhas para nada.
Hai mais ou menos trinta anhos para acá ls filhos seguírun l cunseilho de ls pais i fúrun-se. Sabendo que benie ende la fin de l sou mundo, ls mais de ls pais sacraficórun todo puls filhos, mesmo sabendo que íban a quedar eilhes solos i que ls filhos íban a fazer mundos por outros lhados, deixando morrer l deilhes. Bendo adonde cheguemos, bien puode dezir-se que l tiempo le dou rezon.
Agora ben acá l Persidente de la República, i faç bien an benir, a ber se pon l paíç a chorar por este mundo que se stá a morrer. Fui pena que naide le houbira amostrado cumo todo esto ampeçou i de cumo las pessonas, que hoije son bielhos, yá hai cinquenta anhos que habien bisto que iba a dar l que dou. Mais uns anhos i stá-se a ber l que bai a quedar, zaldés, quier dezir, aldés cun casas i cun todo menos cun giente.
Mas quando un mundo se muorre hai siempre campo para outro mundo nuobo nacer. Haberie sido buono que se houbira aporbeitado la biaige de l senhor Persidente de la República para çcutir esse mundo nuobo i de cumo las pessonas bielhas i ls sous saberes le poderien dar ua ajuda a esse nacimiento. Por esso nun stámos an tiempo de lhágrimas, mas de bózios que siempre stubírun calhados. Quanto mais tiempo passarmos a chorar i a pedir smolas, mais tiempo aquel mundo nuobo bai a tardar. L mais probe ye l que nun quier ou nun sabe eisigir l que le dében, hai cientos d’anhos.

Amadeu Ferreira