LS LUSÍADAS

PUB.

Ter, 30/08/2005 - 15:35


CANTO IV

6
«Puoden botar-se an lhargo squecimiento
Las mortandades ruis que Roma biu,
Feitas pul faroç Mário i pul termiento
Sila, quando l cuntrairo le fugiu.
Por esso Lianor, que l sentimiento
De l Conde muorto al mundo le çcubriu,
Faç contra Pertual benir Castielha,
Dezindo ser ardeira i deilha stielha.
7
«Beatriç ye la filha, que casada
Cul Castelhano stá que l Reino pide,
Por filha de Fernando era cuidada,
Se la fama corrida nun l’ampide.
Cun esta boç Castielha alhebantada,
Que sucede a sou pai anton decide,
Pa la guerra sues fuorças ajuntou
Que an bárias regiones las chamou.
8
«Bénen de la porbíncia que dun Brigo
(S’eisistiu) tubo l nome yá sacado;
De tierras que Fernando i que Rodrigo
Ganhórun al tirano i Mouro stado.
Nun míden de las armas l peligro
Ls que cortando ban cul duro arado
L campo Lhionés, an que la giente
Culs Mouros fui nas armas eiceliente.
9
«Ls Bándalos, na antiga balentie
Inda mui cunfiados, s’ajuntában
Na cabeça de toda Andaluzie,
Que de l Guadalquibir las águas lhában.
Na nobre Ilha purparos inda habie
Onde datrás ls Tírios morában,
Traiendo por sues seinhas berdadeiras
Las Heircúleas quelunas nas bandeiras.
10
«Bénen tamien de l Reino de Toledo,
Cidade antiga i nobre, a quien circando
L Teijo alredror bai, cuntento i quedo,
Que d’las sierras de Cunca ben manando.
A bós tamien nun grima l degredo,
Á cochinos Galhegos, duro bando,
Que, para rejistirdes, bos armestes,
Als que yá las porradas spurmentestes.
Traduçon de Fracisco Niebro