LS LUSÍADAS

PUB.

Qua, 21/02/2007 - 16:25


Canto VII

72
«I s' esta anformaçon nun fur anteira
Cumo a ti te cumben, deilhes pertende
Anformar-te, que ye giente berdadeira,
A quien la falsidade anoija i oufende;
Bai-le a ber la frota, armas i maneira
De l derretido metal que todo prende,
I quedarás cuntento d’la polícia
Pertuesa, na paç i na melícia.»
73
Yá cun deseios l Andiano ardie
De ber esto que l Mouro le cuntaba;
Manda purparar barcos, que ir querie
A aqueilhes donde l Gama nabegaba.
Dambos sálen de tierra, i los seguie
La Naira giraçon, que l mar coalhaba;
Ban-se a la capitaina, guapa i grande,
Donde Paulo ls recibe i tratar mande.
74
De púrpara son ls toldes, i bandeiras
De l filo son que l brugo lo tecira;
Neilhas stan anramadas las guerreiras
Obras que l fuorte braço yá fazira;
Hai batalhas ne l campo abintureiras,
Lhuitas, pintura todo rebibira,
Que, lhougo que al Gentiu se le apersenta,
Atento neilha ls uolhos lhougo assenta.
75
De to l que bei pregunta; mas l Gama
Le pedie an purmeiro que se sente
I que aquel grande gusto que tanto ama
La seita Eipicureia eilhi spurmente.
De las copas scumosas yá s’arrama
L licor que Noé dou a la gente;
Mas nun quier l Gentiu comer eilhi,
Que la seita que sigue manda assi.
76
La trumbeta, que, an paç, al l pensamento
Eimaige trai de guerra, atruona ls aires;
Cul fuogo, de demonho, aquel strumento
Oube-se ne l mais fondo alhá de ls mares.
L Gentiu todo bei; mas to l atento
Amostraba tener ne ls singulares
Feitos de ls homes que, bien retratados,
Eilhi la poesie deixa cuntados.
Traduçon de Fracisco Niebro