Caminos

PUB.

Ter, 29/08/2006 - 16:38


Mal la Primabera daba las purmeiras risas, a la par de las andorinas, alhá s´apersentaba l ferrador. Çpuis era solo treminar l die para ferrar ls animales, cabalhos, mulas, bacas i até ls burros.

Aquilho ye que era era alblidade. Cada ferradura lhebaba quatro a seis crabos pa la lhigar al casco de l animal. Ua pequeinha anclinaçon an cada crabo, uas martelhadicas certeiras, i l crabo a seguir l camino cierto drento de l casco salindo la punta para ser rebirada, dando-le assi toda la sigurança de la ferradura al casco.
Todo iba acuntecendo cun normalidade, solo Angrácia, que se apersantaba a la frente de las sues bacas an beç de l tiu. Fura siempre assi, Angrácia mais buolta para las bacas i Reimundo cun mais anclinaçon pa la huorta. Que mal benie al mundo por esso, de las saias sustituíren las calças?! Quien bie todo era l bielho Jeremias, bezino de Angrácia, que çpuis de tan lharga lhabuta, passaba agora ls dies ancostado a ua caiata, que lo ajudaba ne l camino de casa até la purmeira selombra ou raça de sol, cunsante l cuorpo le pedie.
Mais un anho i Prudéncio, l ferrador, marcaba l sou lhugar, siempre no miesmo sítio, porque era eili que staba l’artimanha de l tronco para ferrar ls animales. Era cumo ua gaiuola, feita de trampos, adonde antrában ls animales para ser ferrados. Jeremias, antre l piçcar de l suonho i l camino antre las selombras, iba mirando ls mobimentos de Angrácia i Prudêncio. Nada tenie contra eilha, mas ser la mulhier que trataba diretamente cul ferrador, i yá ls habie bido outras bezes na cumbersa, lhebantaba-le suspeitas a Jeremias.
Ls anhos fúrun correndo, l ferrador i Angrácia mantenien alguas cumbersas, an que poucos reparában. Un anho na fin de l trabalho zapareciu l ferrador, lhebando cun el a Angrácia. To l´aldé parou, nua tantatiba de antander l que houbira passado. Nunca cousa aparecida habie acuntecido. De boca abierta, todos se preguntában subre tamanha lhebiandade. Solo Jeremias, eirie apostar, que yá outros anhos algua cousa se haberie passado. Mas calhou-se, nun querie fazer mais grande l sufrimento a Reimundo, home simples i buono. Nun tenien filhos ye cierto, mas staba tan afeito a Angrácia que se sentie un cachico perdido, i sien antender porque la mulhier se habie ido ambora.
Reimundo continou a tratar de la huorta de la mesma maneira, aguardando que un die bien acerca Angrácia tornasse. Passórun-se sumanas i meses, i Reimundo pensaba que la mulhier benerie cul ferrador no anho alantre para la ferraige de ls animales. Mas nó, nien Angrácia nien ferrador. Quien aparciu fui outro ferrador, este bien mais bielho. Reimundo inda tubo spranças mais un anho, mas tornou l ferrador bielho, i de Angrácia nin rastro. Als poucos l´aldé squeciu-se-le l assucedido i solo Reimundo l lhembra.
Era ua tarde outonhal, quando l aire de mansico mos abisa de la chegada de l friu. Reimundo, mete-se an casa calhado i triste. Lhougo que oube bater a la puorta, cuida que algun garoto stará a jogar i nun bai a abrir. Fúrun percisas nuobas i mais fuortes batidas para Reimundo se resolber a ir a ber de l que se trataba. Mal abriu la puorta recoinciu Angrácia.
- Entra, cumbidou Reimundo.
Angrácia repara que stá todo na mesma. Senta-se i spera las preguntas de Reimundo. Este mira para Angrácia i inda que beia seinhas ebidentes de belheç, para Reimundo eilha cuntina guapa. Ampeçaba l siléncio a dar delor, quando Angrácia se resuolbe a falar.
- Hai quantos anhos Reimundo... Ls dous sabien de que cuntaige staba a falar. Faç trinta anos na primabera que ben. Mira Reimundo, you apaixonei-me por Prudéncio, i fiç-le cumpanhie até la sue muorte. Tubimos um filho, hoije yá cun bida própia. La bida nun fui fácele, l oufício de ferreiro antrou na penúria cul aparecimiento de ls tratores, cuido até que esso apressiou la muorte de Prudéncio, que gustaba de ser ferrador. Tenie que te dezir isto, para poder star cuntigo se tu me quejires.
Apuis calhou-se. Reimundo tenie ls pensamientos mui ambaralhados, nien antendie porque Angrácia le staba a dizer aquilho.
- You stube trinta anhos a la tua spera, nun era agora que te iba mandar ambora.
- Reimundo, you sou...you sou outra pessona, mui defrente de quando bibimos juntos.
- Nós stamos defrentes, apressiou-se Reimundo a cuncluir.
Era berdade, trinta anhos habien demudado muita cousa, menos l camino que lhigaba la huorta a casa que, zde aquel die, passou a ser feito an cumpanhie.
Válter Deusdado