LS LUSÍADAS

PUB.

Ter, 30/01/2007 - 17:17


Canto VII

57
Assi falando, antrában yá na sala
Adonde aquel potente Amperador
Nua camica stá, que nun s’eiguala
Doutra algue an sou précio i an labor.
Pul ancostado rostro s’assinala
Un benerable i mui rico senhor;
Un panho de ouro biste, i na cabeça
Ten ricas piedras cun que s’angrandeça.
58
Acerca del, un bielho mui rebrente,
De zinolhos ne l suolo, le iba dando
La berde fuolha de la yerba ardente,
Que a sou questume stava remenando.
Un Brámane, mui nobre antre la gente,
Pa l Gama mui sereno ben andando,
Pa que al Príncepe grande l apersente,
Que delantre le aceinha que se sente.
59
Sentado l Gama acerca l rico lheito,
Mais fastados ls sous, de curjidade
Miraba l Çamorin pa l traije i jeito
D’la giente, nunca bista de berdade.
Lhançando grabe boç de l sábio peito,
Que lhougo le dá grande outoridade
Na oupenion de l Rei i pobo todo,
L Capitan le fala deste modo:
60
– «Un grande Rei, daqueilhas partes donde
L Cielo moble, sien paraige andando,
De la tierra l sol cula Tierra sconde,
Asselumbrado todo eilhi deixando,
Oubiu tue fama de que alhá responde
L sou ressono, cumo l’Índia stando
Toda an tou prencipado i majestade,
El quier cuntigo lhaço d’amisade.
61
«I por lhargos caminos a ti manda
Pa te fazer saber que todo aquilho
Que anriba l mar i anriba tierras anda,
De riquezas, dalhá de l Teijo al Nilo,
I zd’onde l carambelo an todo manda
Até bien donde l Sol nun muda l stilo
Als dies, anriba l’Eitiópia giente,
De todo hai ne l sou Reino mui baliente.
Traduçon de Fracisco Niebro